Gif

Het is prachtig weer vandaag en alsof dat de dag nog niet feestelijk genoeg maakt, komt daar ’s middags om vier uur het verlossende telefoontje van mijn zoon: mam! Ik ben geslaagd! Na zes jaar  van – soms met frisse tegenzin – buffelen op het school, heeft meneer zijn fel begeerde papiertje op zak.

Proostend met een glaasje champagne mijmer ik wat over die afgelopen zes jaar.   Of nog meer: de jaren daarvoor. De jaren waarin zoonlief als kleuter op school kwam, al op zijn vijfde ingewikkelde woorden kon lezen, complexe vragen stelde en een hoge intelligentie liet blijken, maar op de een of andere manier maar heel mondjesmaat uit de verf kwam op zijn rapporten. Eerst werd gezegd, dat hij nog te speels was, daarna dat hij gemakzuchtig was, dat hij dingen niet afmaakte, dat hij zich van een Jantje van Leiden afmaakte van zijn schooltaken.

De frustratie groeide. Mijn zoon hield zich bezig met het Universum, planeten, Atlantis, had een filosofische inborst. En steeds maar weer die rapporten: matig, net voldoende.

Totdat één juf in groep vijf aan de bel trok. Haar was de kloof tussen het gedrag dat mijn zoon liet zien buiten schooltaken om en wat hij presteerde op school ook opgevallen. Ze waarschuwde me: dit kind hoort straks thuis op het VWO, maar als dit zo doorgaat, krijgt hij in groep 8 een VMBO advies. En dan heeft hij pas écht een probleem, want die gaat zich daar stierlijk vervelen.

Een vermoeden rees: een concentratiestoornis. En ja hoor, daar kwam de diagnose: Mijn kind leed aan ADD (aandachtstekort stoornis), het wat minder drukke broertje van ADHD.

Tja, wat te doen? Pillen? Werd mijn zoon nu zo’n ‘Ritalin-kind’? Het gruwde me. Alle dingen die me ter ore kwamen uit de media kwamen aan me voorbij. Krantenartikelen van hoe Ritalin een fantastische farmaceutische hoax was, opgezet door een doortrapte psychiater die op zijn sterfbed bekende dat ADHD helemaal niet bestond. Meewarige blikken van ouders op school over dat ene drukke jongetje dat zo nodig van zijn ouders volgestopt moest worden met pillen, alsof schoolprestaties het enige waren wat telde.

Na de nodige twijfel besloten we op aanraden van een enthousiaste ‘Ritalin ouder’ toch maar de sprong te wagen. Mijn zoon ging aan de medicatie.

Wat. Een. Zegen.

Binnen no time kwamen nieuwsbrieven van school gewoon mee uit school, zoals de bedoeling. Gymspullen bleven niet achter in de gymzaal om pas een week later, stinkend en wel weer ergens onder een bankje op te duiken. Broodtrommeltjes werden niet weken later met hun beschimmelde inhoud ergens in een kastje terug gevonden, maar kwamen aan het eind van een schooldag leeg weer mee naar huis.

Opdrachtjes als ‘ga je pyjama aantrekken, poets je tanden en geef de cavia’s te eten’ werden alle drie zonder pardon uitgevoerd, want alle drie onthouden.

En op school werden taakjes afgemaakt, werden toetsen geleerd, complexe opdrachten begrepen en uitgevoerd en dwaalde mijn kind niet dromerig een half uur door school als hij eenmaal naar de w.c. had mogen gaan. Het wekte dan ook geen verbazing dat zijn schoolresultaten in korte tijd verbeterden.

Tijdens het zolder opruimen stuitte ik onlangs op een opstel dat mijn zoon in de tweede klas van het Gymnasium moest schrijven over ‘crossroads’ in zijn leven, beslissende momenten zogezegd. En met stip omschreef mijn ‘Ritalin-kind’ in het Engels hoe blij hij was om er achter te zijn gekomen op zijn 9^e dat hij ADD had. Hoe het zoveel had verklaard van de dingen die mis gingen in zijn leven. Hij omschreef de frustratie van zijn best doen, en steeds alles te zien mislukken. De eeuwige kritiek die hij had gekregen, op school en thuis. Het verdriet om de onmacht van niet weten hoe dit nou zo kwam en vooral wat er tegen te doen. En de dankbaarheid dat er inderdaad iets bestond wat je er tegen kon doen. Pillen. Een farmaceutische bril als het ware, die hem hielpen om dat er uit te laten komen wat in hem zat.

Mijn Ritalin-kind slikt sinds drie jaar geen pillen meer, want, zo legde hij mij vanmiddag uit, die pillen hadden hem vooral heel erg geholpen om te leren leren, te leren structureren, te leren focussen. Toen hij dat eenmaal had geleerd, kon hij het wel op eigen kracht. Maar die Ritalin die is zijn life-saver geweest.

Mijn zoon zit nu in de kroeg met zijn vrienden te feesten. Zijn Gymnasium-diploma met mooie cijfers voor het zwaarste profiel denkbaar heeft hij in de pocket. Dat gif Ritalin was voor hem een gift.